Perfekcjonistki zbyt często słuchają podszeptów wewnętrznego krytyka. Wątpią w swoje możliwości i dlatego wolno, zbyt późno lub wcale nie rozwijają swoich skrzydeł. Wierzą w siebie w ograniczony sposób i potrzebują wielokrotnie usłyszeć od innych lub same znaleźć dowody, aby być zadowoloną z siebie.

PRESJA DOSKONALENIA SIĘ

Perfekcjonistce często towarzyszy przekonanie, że umie za mało, że jej umiejętności nie są wystarczające. To skłania ją do podejmowania kolejnych studiów, zgłębiania wiedzy, zdobywania kolejnego certyfikatu. Ma przekonanie, że dopiero wtedy po kolejnych kursach i egzaminach będzie gotowa, aby nareszcie pokazać to, co potrafi.

Wyzwanie: Ćwiczyć odwagę i pokazywać światu swoje pomysły i projekty, które są wystarczająco dobre (zamiast dopracowane na 100%).

WYNIK RZĄDZI

Perfekcjonistka mierzy swoją wartość wyłącznie poprzez wyniki. Gdy nie ma ich na właściwym poziomie („właściwym” w kategoriach perfekcjonistki), to z jej pola uwagi znika to, co było wartościowe i godne uznania na drodze do wyniku. Perfekcjonistka nie dostrzega, że działała konsekwentnie, przełamywała swoje lęki, pokonywała przeszkody. Bagatelizuje swój wkład, nie widzi go jako doświadczenia lub lekcji, bo uzyskany wynik nie ulokował jej tam, gdzie byłoby idealnie (dla niej i według niej).

Wyzwanie: Brać przykład ze sportowców, którzy uczą się doceniać siebie za progres i traktują niepowodzenie jako oczywisty etap na drodze do założonego wyniku.

W OCZACH INNYCH

Perfekcjonistka szuka u innych aprobaty dla efektów swojej pracy. Otrzymując od innych pozytywne potwierdzenie nabiera gotowości, aby również sama siebie docenić. Zdarza się też , że perfekcjonistka interpretuje zachowania umniejszając równocześnie poczuciu własnej wartości.

• Gdy nie otrzyma pozytywnego komentarza do wykonanej, myśli: nie ma komentarza, bo pewnie średnio to zrobiłam.
• Gdy ktoś wychodzi z sali podczas jej prezentacji (albo wyłącza obraz w spotkaniu online) myśli: wychodzi ze spotkania, bo mówię nieinteresująco.

Wyzwanie: Zauważyć zachowanie innych tak, jak w pierwszym członie powyższych dwóch przykładów. Drugi człon przeformułować i zamienić dołującą interpretację na swój temat faktów na neutralne stwierdzenia, np. „i to nie jest ocena mojej pracy”, „i to nie świadczy o tym, co ta osoba myśli o mnie lub mojej pracy”, „i to OK”.

Które z przekonań chcesz, aby stało się Twoim?

• Doskonalę się i porównuję do siebie z wczoraj.
• Dążę do celu i doceniam swój wkład i progres na drodze do wyniku.
• Doceniam osiągnięty wynik i akceptuję, że jest on moim maksimum na dzisiaj.
• Jestem wartościowa, bo jestem,  a nie dlatego, że spełniam warunek x.